ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ… Τραγουδοποιός της Αγάπης!
Ήταν πρωινό της Τετάρτης 10 του Νοέμβρη, όταν ακούστηκε το κουδούνισμα του τηλεφώνου και που από την άλλη γραμμή του ακουστικού, ο Σπύρος χειριστής των social media του Athenscalling.gr, μου είχε μεταφέρει την θλιβερή είδηση… για το θάνατο του Χρήστου Κυριαζή!
Ένας ακόμη φίλος είχε φύγει λοιπόν…ένας ΄΄Αδελφός΄΄, όπως εκείνος τουλάχιστον με είχε αποκαλέσει πριν από 20 ολόκληρα χρόνια,όταν είχαμε συναντηθεί για μια ακόμη φορά, με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου του ΄΄Ταξιδιώτης΄΄ !
Ο Χρήστος Κυριαζής γεννήθηκε στις 2 Απρίλη του 1953 στα Καμίνια του Πειραιά και από πιτσιρικάς είχε εντάξει στις μεγάλες του αγάπες και αυτή που άκουγε στο όνομα μουσική, όπου έχοντας συντροφιά του μια χειροποίητη κιθάρα άρχισε μέσα από αυτήν, να μαθαίνει τις πρώτες του μουσικές νότες !
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 δημιούργησε τις μπάντες, Mirabilis Zalapa και τους ΄΄What a pity΄΄,όμως έγινε ευρύτερα γνωστός στη νεολαία αργότερα με τις ΄΄Πρόκες ΄΄ και το 45αρι της Zodiac, που περιείχε τα τραγούδια, ΄΄Διαμορφώσου΄΄ και ΄΄Αν η τύχη μου΄΄ τα οποία είχε δημιουργήσει με το Γιάννη Σοφικίτη, μπασίστα του group!
Αρχές της δεκαετίας του ΄70 και μέχρι τα γεγονότα της Νομικής,η ετικέτα Ελληνικό ροκ γνώριζε μεγάλες δόξες, με τους SOCRATES, τους POLL, τους ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΣ , τους ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ, τα ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ και τόσα άλλα συγκροτήματα να δίνουν συναυλίες σε γήπεδα μπάσκετ, κινηματοθέατρα και στα club Ελατήριο, Κύτταρο, Folk17,Zoom Zoom! Με το POP 11 το δισκάδικο στην οδό Σκουφά να μας ενημερώνει για τη τρέχουσα δισκογραφία, την βραχύβια έκδοση της εφημερίδας ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΕΝΙΑ να μας δίνει όλες της πληροφορίες για τα μουσικά γεγονότα στο πλανήτη γη και το φοιτητικό περιοδικό ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ να καταγράφει τα όσα συνέβαιναν στο φοιτητικό χώρο και όχι μόνο!
Ο Χρήστος τότε, ανηφορίζοντας από το Πειραιά με τη μπάντα του βρέθηκε στην Αθήνα, να παίζει στο club Hobby της Πλατείας Αμερικής και λίγο αργότερα τον συναντούσες στο ιστορικό Τσιν Τσιν club, της οδού Ζωοδόχου Πηγής εκεί στα Εξάρχεια, ως support μπάντα, στους ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ !
Ήτανε Κυριακή 23 Απρίλη του 1972 και το Γυμνάσιο του Μοσχάτου εκείνη τη μέρα διοργάνωνε στο Σινέ Μοσχάτο τη συναυλία με τον τίτλο ΡΟΚ ΣΤΟ ΜΟΣΧΑΤΟ με τη συμμετοχή των Ελληνικών ροκ συγκροτημάτων της εποχής, MIRABILIS ZALAPA, ΔΑΝΑΟΣ H.R.B, ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ και ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ, ήταν η πρώτη φορά που είχα συναντήσει το Χρήστο Κυριαζή, εκείνος να τραγουδά και να παίζει κιθάρα στους MIRABILIS και εγώ ως front man στους ΔΑΝΑΟΣ H.R.B!
Έτσι για να μην ξεχνάμε, κάπου αλλού, αρκετά μακριά από την Ελλάδα, την ίδια ημέρα, στις 23 Απρίλη του 1972 με αφορμή την 5η επέτειο του Πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, ο Ανδρέας Παπανδρέου και άλλα μέλη του Π.Α.Κ. συμμετείχαν σε μαζική αντιδικτατορική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, μεταξύ των ομιλητών ήταν ο οικονομολόγος και πολιτικός ακτιβιστής Ντάνιελ Έλσμπεργκ, η Μελίνα Μερκούρη, η Ελένη Καζαντζάκη και ο Γιώργος Βουρνάς !
Το Χρήστο λοιπόν είχα να τον συναντήσω από τότε… εκείνος έφυγε στην Ιταλία εγώ έμεινα στην Ελλάδα, αυτά συμβαίνουν!…
…Βρεθήκαμε και πάλι μαζί, αρκετά χρόνια μετά, το 1986 στο κέντρο της Αθήνας, στα γραφεία της ιστορικής δισκογραφικής εταιρείας LYRA, στο κτίριο της οδού Κριεζώτου 11, με αφορμή τη κυκλοφορία του δίσκου του, με τον γενικό τίτλο, … Όταν Καθόμαστε Σπίτι!
Από τότε μέχρι σήμερα και είχαμε βρεθεί αρκετές φορές και είχαμε χαθεί άλλες τόσες … αυτά συνήθως συμβαίνουν!
Τετάρτη 10 Νοέμβρη του 2021, η είδηση του θανάτου του Χρήστου, θα πω με το χέρι στη καρδιά, ότι με λύπησε ιδιαίτερα, … είχε φύγει ένας ακόμη φίλος!
Εκείνη την ημέρα από μπροστά μου πέρασαν σαν κινηματογραφική ταινία πολλές εικόνες,από τις συναντήσεις που είχαμε κάνει στο παρελθόν,τον έβλεπα απέναντι μου να συζητάμε για τα τραγούδια του και εκείνος με το ξεχωριστό δικό του τρόπο, να μου μιλάει για τη ζωή, να αιτιολογεί τα πάντα, γύρω από τη δημιουργία των τραγουδιών του και όχι μόνο!… Ο Χρήστος Κυριαζής ήταν φιλόσοφος ποιητής είχε φιλοσοφήσει τη ζωή και το σημαντικότερο όλων ήταν… ότι είχε γνωρίσει τον εαυτό του!
Έχοντας αυτές τις σκέψεις, έψαξα στο αρχείο μου και απομαγνητοφωνώντας από μια 60άρα κασέτα,σας μεταφέρω,σκηνές από τις κατά καιρούς συζητήσεις μας!…
Σκηνή 1η … ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ & Η ΑΓΑΠΗ!
… Εκείνη την ημέρα είχα βρεθεί στο σπίτι του Χρήστου και όπως τα λέγαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον, το βλέμμα μου έπεσε στα χέρια του που κρατούσε μια αρμαθιά κλειδιά! Τόσα κλειδιά, πολλά κλειδιά…
« Αλήθεια γιατί τόσα κλειδιά, τι τα θες ρε Χρήστο, τόσα κλειδιά!… Του Παραδείσου είναι?» … τον ρώτησα.
Χ.Κ: Και του Παραδείσου και της Κόλασης! Να ξέρεις ότι όλα αυτά τα κλειδιά αντιπροσωπεύουν πόρτες, όσα κλειδιά είναι, όμως όλο και τα λιγοστεύω, μέχρι να φθάσω στο σημείο να έχω ένα και θα γίνει αυτό γιατί ήτανε πιο πολλά! Αυτό δηλώνει και μια αφαίρεση που κάνω στον εαυτό μου, στη σκέψη μου και στις επιθυμίες μου. Όσο μεγάλωνα τα φόρτωνα, τώρα όμως σιγά σιγά άρχισα και τα ξεφορτώνομαι. Για τα κλειδιά να ξέρεις έχω γράψει τραγούδια, ότι κάθε πόρτα έχει το κλειδί της, ουσιαστικά όμως υπάρχει ένα, που τις ανοίγει όλες τις πόρτες και αυτό είναι η αγάπη!
Δεν έμεινα όμως εκεί, γιατί ήθελα να μου δώσει τη δική του ερμηνεία για την αγάπη, τι πίστευε για… αυτήν!
«Τελικά τι είναι η αγάπη, που τόσο την αναφέρεις στα τραγούδια σου?»
Χ.Κ: Η αγάπη είναι μία, νομίζω όμως ότι τα πρόσωπα της είναι πολλά! Η αγάπη σαν συναίσθημα είναι το πιο δυνατό και πάνω σε αυτήν έχουν γραφτεί τόσα πολλά και νομίζω ότι εάν δεν υπάρχει αγάπη, αυτό που κάνεις και ασχολείσαι δεν γίνεται σωστά, γίνεται κουραστικά! Η αγάπη γλυκαίνει τα πράγματα, τα κάνει πιο όμορφα και ο άνθρωπος αποκτά μια χρονική αντίληψη και έτσι περνά ευχάριστα ο χρόνος, σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Πιστεύω ότι αυτό που ομορφαίνει τον κόσμο είναι η αγάπη!
Τον κοίταξα έκπληκτος για την φιλοσοφημένη απάντηση που μου είχε δώσει και όπως μου είχε πετάξει ΄΄το μπαλάκι΄΄, δεν έμεινα εκεί και προχώρησα…
«Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν μπορούμε να πούμε, ότι το αντίθετο της αγάπης, είναι το μίσος?»
Χ.Κ: Αυτό δεν μπορώ να το πω και θα έλεγα το εξής …ότι η εκδήλωση του μίσους, ουσιαστικά είναι η έλλειψη αγάπης, αυτός ο οποίος έχει μίσος ξέρει ότι δεν μπορεί να αγαπήσει! Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να ερμηνεύσω τι είναι η αγάπη. Με έβαλα απέναντι μου και άρχισα να με ρωτάω, τι είναι αυτό που σου αρέσει και τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει. Όταν διαπίστωσα λοιπόν, ότι στις περισσότερες ερωτήσεις απάντησα με καλά σημεία, κατάλαβα ότι κάτι καλό υπάρχει μέσα μου και θέλοντας να το εκδηλώσω αυτό το πράγμα βρήκα σαν έκφραση το τραγούδι… την τέχνη μου! Πάνω σε αυτό έχω χτίσει τη ζωή μου, δεν μαλώνω, δεν έχω αντιρρήσεις με φίλους, ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του! Θέλω να ακούω, παρά να μιλάω και έχω φτάσει στο σημείο να λέω ότι η συνισταμένη όλων των όμορφων πραγμάτων είναι το Α…, που είναι η Αγάπη!
Σκηνή 2η …ΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΜΙΑΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ!
Όταν ο Χρήστος έφυγε από την δισκογραφική εταιρεία LYRA και βρέθηκε το 1992 στη SONY MUSIC, κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα, κυκλοφόρησε τότε τρεις δίσκους με εκπληκτικά εξώφυλλα! Αυτά τα εξώφυλλά θυμάμαι εντυπωσίασαν τους πάντες, αιτία η επιλογή του τραγουδοποιού, να μπούνε κάποιοι πίνακες ζωγραφικής, αντί της δικής του φωτογράφησης, όπως συνήθιζαν τότε στα εξώφυλλά των δίσκων τους, αρκετοί συνάδελφοι του. Έτσι σε κάποια άλλη μας συνάντηση, συζητώντας για αυτά τα εξώφυλλα και βλέποντας εμένα να τα κρατώ στα χέρια μου, μου είχε πει…
Χ.Κ: Αυτά τα εξώφυλλα σημαίνουν πολλά για εμένα, είναι εικαστικά εξώφυλλα, γεμάτα μνήμες, σε αυτό από το album ΄΄Χαμένος Νικητής ΄΄ του 1995, είναι από ένα τετράδιο Φοίνιξ, τότε… τα θυμάσαι στο σχολείο? Εδώ θα πω ότι μου άρεσε το μήνυμα που έχει αυτή η φωτογραφία, δηλαδή ουσιαστικά υπάρχει μια παραβολή σε όλη αυτή τη φωτογραφία που είναι και εικόνα, δηλώνει τη ζωή που είναι μια τρικυμία, δηλώνει τον άνθρωπο που όσο περισσότερο συναίσθημα κρύβει μέσα του, τότε φανερώνεται σαν παιδί, να κρατάει στα χέρια του το τιμόνι της ζωής του. Μη φθάνοντας όμως ο άνθρωπος να ταξιδέψει σε μια άγρια θάλασσα, που είναι η ζωή, χρειάζεται κάποιο δάσκαλο για να του δείξει το δρόμο, εκεί ο Κύριος με το χέρι μπροστά που δείχνει ουσιαστικά το δρόμο! Εκείνη τη στιγμή δεν είναι τίποτε άλλο ο Κύριος, παρά ο βαθύτερος εαυτός, ο ανώτερος εαυτός και η πίστη που χρειάζεται για να προχωρήσεις!
Να σου πω τώρα ότι το οπισθόφυλλο του δίσκου, είναι αφιερωμένο στα παιδιά με 16 φωτογραφίες,μια που τα τραγούδια που περιέχει είναι 16.Τα παιδιά λοιπόν κάποια στιγμή μεγαλώνουν με τα χρόνια και όπως ο πρώτος δίσκος, αυτής της τριλογίας, ΄΄Μου Θυμίζεις τη Μάνα μου΄΄, του 1992, που στο εξώφυλλο έχει τη ζωγραφική του Mark Cherpandiue, ήταν αφιερωμένος στη Γυναίκα…στη Μάνα, αργότερα το 1994 ΄΄Η Αγάπη Είναι Μία΄΄ που είναι αφιερωμένο στο Πατέρα, φαίνεται αυτό από τα εξώφυλλα,το τρίτο album΄΄Χαμένος Νικητής΄΄ είναι αφιερωμένο στα παιδιά,για αυτό φαίνεται και σαν παιδί ο άνθρωπος σε αυτή την φωτογραφία και ουσιαστικά τα μηνύματα που θέλω να περάσω είναι για τις πιο τρυφερές ηλικίες, γιατί σαν παθών έχω αποκτήσει κάποιες εμπειρίες και μέσα από το στίχο να πω κάποια πράγματα και βλέπω από τα γράμματα που μου στέλνουν ή από το δρόμο που με σταματάνε και συζητάμε έχουνε αντιληφθεί πολλά πράγματα και χαίρομαι για αυτό!
Έτσι με αυτά τα λόγια ο Χρήστος αιτιολόγησε την επιλογή του στα 3 εξώφυλλα της που παρουσίαζε στη πενταγραμμική του τριλογία, που ήταν αφιερωμένη στον Άνθρωπο… Στη Γυναίκα στη Μητέρα, στο Πατέρα και στο Παιδί !
Σκηνή 3η … ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ!
Οι στίχοι σε ένα τραγούδι, πιστεύω ότι παίζουν μεγάλο ρόλο, αυτό όμως σήμερα δεν ενδιαφέρει το κόσμο της μουσικής βιομηχανίας … φτιάξε ένα απλό τραγούδι βάλε και ένα επαναλαμβανόμενο μπλα μπλα για στίχο και νάτο το σουξέ της μίας χρήσης να το ερμηνεύει μια εντυπωσιακή αρσενική ή θηλυκή παρουσία, αυτό είναι το ζητούμενο και βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις που ψάχνοντας σίγουρα θα της βρεις… ακόμη και σήμερα!
Ο Χρήστος Κυριαζής έγραφε στίχους που είχαν νόημα, που γεννούσαν εικόνες που έστελναν μηνύματα στον άνθρωπο, μου άρεσαν οι στίχοι του Χρήστου, είχαν να πουν πολλά και μόνο αλήθειες! Για τη δημιουργία αυτών των στίχων στα τραγούδια του, είχαμε μιλήσει μεταξύ των άλλων, κάποιο μεσημέρι σε μια ακόμη συνάντηση μας, στο επιπλοποιείο που διατηρούσε στη Λεωφόρο Ποσειδώνος…
Χ.Κ: Η διαδικασία της γραφής των στίχων γίνεται από μία φόρτιση, μια συγκίνηση. Την στιγμή που ο άνθρωπος είναι συγκινημένος επικοινωνεί με το Θείο, με τον ανώτερο του εαυτό ,έτσι έρχεται η έμπνευση και πιστεύω ότι η έμπνευση δίδεται, δηλαδή ο κάθε καλλιτέχνης που πραγματοποιεί ένα έργο σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ουσιαστικά είναι σε μια επικοινωνία με το Θείο, για να το παράγει, αυτό να ξέρεις δεν είναι δικό μας …δεν είναι δικό μου,έρχεται από αλλού και εγώ δουλεύω σαν εργαλείο, να το ακούσει ο κόσμος! Με το στίχο εγώ εξομολογούμαι, ελαφρώνω από κάποια στεναχώρια που έχω περάσει. Γράφω πάντα με το μολύβι στο χαρτί, πολύ γρήγορα αν δεν μου βγαίνει το τραγούδι τότε το αφήνω για να το συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή! Παράδειγμα ένα τραγούδι που ξεκίνησε να γράφετε στη Μύκονο, τέλειωσε στο Άγιον Όρος!
Όμως όταν έβλεπα τα οπισθόφυλλα των δίσκων του παρατηρούσα, ότι κάτω από τους τίτλους ανέφερε πάντα ένα τοπωνύμιο, έτσι πήρα το λόγο ρωτώντας τον…
«Κάποιο τραγούδι σου λοιπόν άρχισες να το γράφεις στη Μύκονο και όπως λες το τέλειωσες στο Άγιον Όρος και εσύ στα τραγούδια σου κάτω από τους τίτλους του, έχω παρατηρήσει ότι γράφεις και την τοποθεσία όπως Μύκονος, Κρήτη, Τήνος, Αίγινα, Πάρος, Πειραιάς… ακόμη και εκτός συνόρων Νέα Υόρκη, γιατί αυτό?»
Χ.Κ: Το τραγούδι βγαίνει σε μια μορφή ποίησης. Αυτό μου αρέσει γιατί γίνεται πρώτα με το στίχο και μετά παίρνω τη κιθάρα. Πρώτα ο λόγος και μετά η μελωδία να ρέει, δηλαδή ο στίχος μέσα στη μουσική! Τώρα όσον αφορά την γραφή των τόπων αυτό το κάνω γιατί θέλω να θυμάμαι το συμβάν που έγινε εκεί και για πιο πρόσωπο! Έτσι που λες, όταν κοιτάω τους παλαιότερους μου δίσκους, μου αρέσει να βλέπω ότι εκείνο το τραγούδι, το έγραψα στη Σαντορίνη, στην Αθήνα, στον Πειραιά … ή όπου αλλού!
Σαν συνομιλητής, ειδικά όταν μίλαγα με τον Κυριαζή, ήμουν αχόρταγος, ήθελα να μάθω να καταλάβω τη σκέψη του, να τον ανακαλύψω…
« Τραγούδια λοιπόν που εσύ έχεις γράψει τους στίχους, στη Σαντορίνη, στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Τήνο , στη Κρήτη… μας ταξιδεύουν στην Ελλάδα και η χώρα μας βρίσκεται με ρόλο του πρωταγωνιστή στις δημιουργίες σου… Αλήθεια τι σημαίνει για εσένα η Ελλάδα ?»
Χ.Κ: Ελλάδα σημαίνει η πιο όμορφη γειτονιά του κόσμου. Γειτονιά, γιατί μόνο στη γειτονιά είμαστε πιο δεμένοι! Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη στο κόσμο, όμως εδώ και χρόνια δεν βγαίνω έξω από την Ελλάδα και θέλω να την γνωρίσω πιο πολύ! Είναι η Ελλάδα μια υπέροχη γειτονιά και θα πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο κόσμος κάποια στιγμή, ότι δεν πρέπει να έχουμε διαφορές! Αυτό ονειρεύομαι μια γειτονιά και μια αυλή και στις βόλτες μου προσπαθώ πάντα να βρω ότι το πιο αυθεντικό! Με συγκινεί ότι το απλό, η απλή σκέψη , ο απλός άνθρωπος και εκεί είναι η ομορφιά για εμένα,για το Χρήστο, έτσι τα νιώθω τα πράγματα, έτσι είναι!
Σκηνή 4η … ΤΕΧΝΗ & ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ!
Όταν βρισκόμουνα στην έκθεση των επίπλων που διατηρούσε ο Χρήστος, εκεί στη Λ. Ποσειδώνος, τον θαύμαζα για την αισθητική του και για ότι υπήρχαν εκεί, ήταν χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις, ας μη ξεχνάμε ότι ήταν και σχεδιαστής επίπλων και αν δε κάνω λάθος,πολλά σπίτια σε Αθήνα και Πειραιά έχουν έπιπλα δικά του! Εκείνη την ημέρα, που για μια ακόμη φορά τον είχα συναντήσει στο χώρο του, το βλέμμα μου είχε πέσει σε μια παράξενη κατασκευή που ήταν γεμάτη με στυλό και μολύβια.
Περίεργος όπως πάντα, ρώτησα…
«Όποτε σε συναντάω εδώ, να ξέρεις ότι θαυμάζω την αισθητική του χώρου, όλα όπως πάντα εδώ μέσα είναι εντυπωσιακά Χρήστο, σήμερα όμως μου κέντρισε το ενδιαφέρον αυτή η κατασκευή, τη βλέπω για πρώτη φορά , πραγματικά είναι… τι ακριβώς?»
Χ.Κ: Αυτή που βλέπεις, είναι μια πέτρινη, μικρή σκάφη, που την έφτιαξε ένας τεχνίτης στη Τήνο, λατρεύω τους μαστόρους και τους τεχνίτες. Μίλησες για αισθητική και θα σου πω ότι για εμένα, αισθητική είναι η προσωπική ματιά του καθενός, όπου αντανακλάει τι ακριβώς κρύβει στην καρδιά του, κατάλαβες τι εννοώ!
Δεν έμεινα εκεί και προχώρησα, σαν να του έπαιρνα συνέντευξη…
«Όμως θα σου πω και εγώ, ότι αυτά που μας χτυπάνε στο μάτι και που είναι αυθεντικά και που μας θυμίζουν κάποια πράγματα αλλά και καταστάσεις από το παρελθόν, πιστεύω ότι σήμερα αλλά και στο άμεσο μέλλον, η τεχνολογία σιγά σιγά τα καταστρέφει και ότι προχωράμε στην ρομποτοποίηση της ζωής και των κινήσεων μας . Να για δες ρε φίλε αυτός ο παλιός ανεμιστήρας που έχεις πάνω στο γραφείο… μου θυμίζει Καζαμπλάνκα, Βεγγάζη, ασπρόμαυρη ταινία, άραγε πόσοι είναι αυτοί που τον γουστάρουν?»
Χ.Κ: Ναι κοίταξε να δεις ότι και να κάνουμε το σύγχρονο δεν μπορεί να απορρίψει το παλιό, μπορώ να σου πω, ότι το πιο σύγχρονο πράγμα κρύβει το παλιό μέσα του, απλώς ο κάθε άνθρωπος επειδή είναι όλα ελεύθερα στη ζωή μας καλείται να ανακαλύψει το τι του αρέσει, εγώ δεν είμαι ούτε κατά της τεχνολογίας, ούτε κατά του design, απλά σου λέω το τι μου αρέσει, τα πράγματα λοιπόν που για εμένα κρύβουν παρελθόν, είναι αυτά που έχουν περισσότερο συναίσθημα, αυτή είναι η σκέψη μου! Δηλαδή θα μπορούσα να πάρω έναν ανεμιστήρα super modern, όχι μου αρέσει ένας ανεμιστήρας που να βγάζει αυτό το πράγμα… το παλιό και μέσα στο σινεμά που βλέπουμε παλιές ταινίες ή και σύγχρονες βλέπεις ότι έχουνε μια άλλη ατμόσφαιρα,για παράδειγμα ΄΄Το Τσάι στη Σαχάρα΄΄ εκεί βλέπεις αυτά τα καφενεία τα πανέμορφα με τους ανεμιστήρες, δηλαδή είναι η αισθητική εκείνη τη στιγμή του ανθρώπου που στήνει τη ταινία, έτσι θα πω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια αισθητική, την σέβομαι… απλώς σου λέω για πράγματα που αγαπάω. Να κοίταξε αυτή τη λιθογραφία την παλιά που είναι απέναντι μας, βλέπεις έχει σανίδι, είναι για εμένα η πιο τέλεια κορνίζα , πώς να στο πω, δεν θα μπορούσε να μπει μια χρυσοποίκιλτη κορνίζα, θέλει σανίδι αυτό το πράγμα!
Αυτά μεταξύ των άλλων είχαμε κουβεντιάσει εκείνη την ημέρα, όχι για μουσική και τραγούδια, αλλά περί Τέχνης και Αισθητικής και ήτανε η μέρα που μου είχε χαρίσει ένα κάδρο, το Νο 15 μιας συλλογής του με θέμα του μια φωτογραφία του Manuel Cohen, που απεικόνιζε το πανέμορφο άγαλμα του Γάλλου δικηγόρου Pierre-Antoine Berryer, πλαισιωμένου από τα πρόσωπα της δικαιοσύνης και της ευγλωττίας, το οποίο βρίσκεται στο Palais de Justice στο Παρίσι !
Σκηνή 5η … Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ!
Ο Χαμένος Νικητής (Το πακέτο), είναι ένα από τα τραγούδια που περιέχει το ομότιτλο album του Χρήστου Κυριαζή , γραμμένο στο Π. Φάληρο, αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου, με ένα τίτλο που με είχε συνεπάρει! Έτσι κάποτε που το έφερε η συζήτηση, τον είχα ρωτήσει με μεγάλη απορία …
«Χαμένος Νικητής το album σου, Χαμένος Νικητής και το τραγούδι, ποιος τελικά είναι … ο Χαμένος Νικητής?»
Χ.Κ:… Όλοι μας!
«Με το χέρι στη καρδιά … πες μου αλήθεια, τι έχουμε χάσει?»
Χ.Κ: Ο καθένας ξέρει μόνος του, το τι έχει χάσει, το περισσότερο που έχει χαθεί για εμένα σήμερα… είναι η ανθρωπιά. Όταν λοιπόν αρχίζεις και βρίσκεις τον εαυτό σου, που είναι το πιο δύσκολο πράγμα , αυτό το… «Γνώθι σαυτόν» που είπαν οι Αρχαίοι, όταν αρχίζεις και νοιώθεις τον εαυτό σου ποιος είναι, τότε να ξέρεις, ο άνθρωπος γίνεται πολύ καλύτερος, στις σχέσεις του, στη δουλειά του, στο πως αντιλαμβάνεται τη ζωή, του φεύγει το άγχος, αρχίζει να ρέει μέσα στο ποτάμι της ζωής και να αφήνεται να τον πηγαίνει εκεί που πρέπει, αρχίζει και δείχνει εμπιστοσύνη στη πορεία του, όπως εδώ δείχνει στο εξώφυλλο του album ΄΄Χαμένος Νικητής΄΄ για το οποίο είχαμε μιλήσει κάποτε, δείχνει μια πορεία και αυτό δηλώνεται μέσα από τη πίστη, στο εαυτό σου… τον καλύτερο, τότε λοιπόν φθάνεις και γίνεσαι Νικητής! Δηλαδή για να φθάσεις στη νίκη θα περάσεις από τη πόρτα της αγωνίας αλλιώς δεν γίνεται. Αν δεν βιώσεις έναν πόνο, δεν μπορείς να φθάσεις στη χαρά , δεν γίνεται!
Σκηνή 6η … ΕΠΙΛΟΓΟΣ!
Ήμουν στο γραφείο μου, γράφοντας τις τελευταίες γραμμές για το Τραγουδοποιό της Αγάπης, για τον Άνθρωπο το Χρήστο Κυριαζή, που ταξιδεύει πλέον προς την γειτονιά των Αγγέλων. Πραγματικά δεν ξέρω αν μέσα από αυτές τις 5 Σκηνές των συναντήσεων μου με το Χρήστο, σας έδωσα την εικόνα της προσωπικότητας του! Όμως αν αυτά που διαβάσατε μοιάζουν σαν παραμύθι, πιστέψτε ήταν πέρα για πέρα αληθινά… Καλό Ταξίδι φίλε Χρήστο και Καλό Παράδεισο !
