February 16, 2025

DreaMachinery… Ένας Ονειρομηχανικός στη Χρυσή Εποχή της Electro-Pop των ’80s.

Ο DreaMachinery, είναι ένας μουσικός δημιουργός με σπουδές στο κλασικό πιάνο και στον τομέα της ηχοληψίας – μουσικής τεχνολογίας!

Αντλεί έμπνευση από τους ευφάνταστους, πολύχρωμους ήχους της ηλεκτρονικής επανάστασης των synthesizers της δεκαετίας του ’80.

Αφού πειραματίστηκε για αρκετά χρόνια με διάφορα old-school πλήκτρα, το 2011 δημιούργησε το μουσικό project DreaMachinery, παραμένοντας πιστός στον αναλογικό ήχο.

Οι επιρροές του περιλαμβάνουν θρυλικούς καλλιτέχνες, όπως οι Giorgio Moroder,Thompson Twins,Kraftwerk, Howard Jones,Human League, Gary Numan, Japan,Yazoo, και πολλοί άλλοι.

Ως δημιουργός, καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο να μας εισάγει στον αναλογικό, ηλεκτρονικό του κόσμο, που συντίθεται από ονειρικές ατμόσφαιρες συνθετητών, γλυκά grooves και electro-pop αισθητική.
Κάθε ηχογράφημά του λειτουργεί ως ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο, όπου η ροή των συνθέσεων δημιουργεί μια νοσταλγική αναδρομή στη χρυσή εποχή της electro-pop σκηνής των ’80s.

Συναντώντας… τον DreaMachinery!

Athenscallig.gr: Θα είναι κάνα μισάωρο που περιηγήθηκα ηχητικά ακούγοντας την τρίτη σου δισκογραφική δημιουργία, το «Love Systemic». Και πρέπει να σου πω μία αλήθεια…πρόκειται για μια πανέμορφη δημιουργία μια πενταγραμμική!
DreaMachinery, κατά κόσμον Κωνσταντίνε Λιβανέ, χαίρομαι που σε γνωρίζω!

DreaMachinery: Σε κάποιες άλλες, πολύ όμορφες, παλαιότερες και άκρως ρομαντικές εποχές-στα ’80s, τότε που ανθούσε η γενιά των ραδιοερασιτεχνών- θα απαντούσα όπως ακριβώς θα κάνω και τώρα: με την ίδια ειλικρίνεια και την αγνότητα εκείνης της εποχής. Σας ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω με διπλή ισχύ, παραμένοντας «ανοιχτός» στη συχνότητα αυτή για τη συνομιλία μας…

Athenscallig.gr: Πώς προέκυψε το άλμπουμ «Love Systemic», με ποια αιτία και αφορμή;
DreaMachinery: Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Ήθελα η δουλειά αυτή να περιλαμβάνει όχι μόνο μουσική, αλλά και τραγούδια με στίχους. Ήταν ένα βήμα παραπέρα από το προηγούμενο δισκογραφικό μου αποτύπωμα, η οποία ως επί το πλείστον ήταν instrumental. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να επαναλάβω ή να κοπιάρω αυτό που είχα ήδη κάνει. Έτσι, ακολούθησα μια αντίθετη προσέγγιση και δημιούργησα οκτώ κομμάτια με στίχους και μόνο ένα εισαγωγικό instrumental που έχει την ίδια ονομασία με το άλμπουμ…«Love Systemic».

Athenscallig.gr: Είναι στα αλήθεια η αγάπη συστημική;
DreaMachinery: Η ονομασία του δίσκου, είναι βαθιά συμβολική και γεμάτη νοήματα. Υποδηλώνει έναν κόσμο όπου η αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά ένα κεντρικό στοιχείο ενός ολόκληρου «συστήματος», μιας συνολικής λειτουργίας που συνδέει τους ανθρώπους και τις εμπειρίες τους. Μέσα από το συγκεκριμένο ηχητικό ταξίδι, αναδεικνύω σημασία της αγάπης ως κινητήριας δύναμης στον σύγχρονο κόσμο.

Αthenscallig.gr: Το «Strange Times» επίσης είναι ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ που με εντυπωσίασαν. Πραγματικά, είναι τόσο «παράξενοι οι καιροί» που ζούμε με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας… Αλήθεια όμως εάν εσύ σκηνοθετούσες ένα video clip, για το συγκεκριμένο τραγούδι, ποιες θα ήταν οι εικόνες του;

DreaMachinery: Είχα μια αναλαμπή, μια φλασιά που μου ήρθε αβίαστα ως ιδέα τη στιγμή της ερώτησης και μάλιστα, θα έλεγα πως ούτε με δεύτερη σκέψη δεν θα την άλλαζα.
Θα σκηνοθετούσα το βίντεο με την τεχνική του παράλληλου μοντάζ και θα έκανα τα γυρίσματα με απολύτως κινηματογραφικό τρόπο (χαχαχα, πού budget για αυτά…) αλλά, ως ονειρομηχανή -dreamachinery δηλαδή- όλα μπορούν να γίνουν.

Athenscallig.gr: Πάμε παρακάτω, δηλαδή στο σενάριο, εδώ τι έχει να μας πει ο ”ποιητής”;

DreaMachinery: Όσον αφορά το σενάριο, θα έβαζα τους πρωταγωνιστές να ζουν τη ζωή τους μέσα σε ένα όνειρο, βιώνοντας όλα τα ακραία σημεία της εποχής μας, αλλά κάνοντας έναν παραλληλισμό όσον αφορά στον τρόπο που θα συνέβαιναν εάν διαδραματίζονταν σε περασμένες δεκαετίες, στα ’90s, στα ’80s, στα ’70s και στα ’60s…
Για παράδειγμα, πώς ήταν τότε η επικοινωνία ανάμεσα σε ένα ζευγάρι ή δύο φίλους;
Πώς εξωτερίκευαν τα συναισθήματά τους ή τις επιθυμίες τους;
Δεν υπήρχαν κινητά. Η επικοινωνία (κάθε είδους) ήταν πιο προσωπική, είχε άλλο τρόπο και άλλη ταχύτητα μετάδοσης.
Τώρα, επικοινωνούμε σχεδόν αποκλειστικά μέσα από μια οθόνη.
Τότε, όμως -ας πούμε στα ’80s- κλείναμε ραντεβού προκαθορισμένα μέσω σταθερού τηλεφώνου ή συνεννοούμασταν από πριν.
Αν κάτι άλλαζε, επιστρατεύαμε τους «κομπάρσους βοηθούς», που περίμεναν δίπλα στο τηλέφωνο του σπιτιού για να ενημερώσουν.
Στο τέλος της ιστορίας, οι πρωταγωνιστές θα ξυπνούσαν και θα επανέρχονταν στην σημερινή γλαφυρή πραγματικότητα.

Athenscallig.gr: Πώς ξεκινάς να δημιουργείς ένα τραγούδι στο συγκεκριμένο album; Πρώτα στίχοι και μετά μουσική ή το αντίθετο;
DreaMachinery: Επί της ουσίας, ο Dreamachinery είναι ένα μουσικό project με έντονα προσωπικό χαρακτήρα. Είμαι ο ονειρομηχανικός εμπνευστής του,ο δημιουργός που γεννά την ιδέα και την εξελίσσει. Σε κάθε δίσκο, επιλέγω να συνεργαστώ με καλλιτέχνες, φωνές και στιχουργούς.

Athenscallig.gr: Δηλαδή;

DreaMachinery: Δηλαδή θα πω ότι αρχικά -και αυτός είναι ο απαράβατος κανόνας- ξεκινώ από τα μουσικοπενταγραμματικά μου χτυπήματα, αυτά με τα οποία θα πειραματιστώ όταν καθίσω στα πλήκτρα μου, στο πιάνο, ή (γενικότερα ή ειδικότερα) σε όλα αυτά τα «μουσικά κουτιά».
Όταν αντιληφθώ ότι χτυπάει το καμπανάκι του οίστρου και της έμπνευσης, στήνω έναν ολόκληρο στόλο από πλήκτροφορα μηχανάκια -synthesizers, drum machines, μικρόφωνα και ό,τι άλλο χρειάζεται- στο home studio.
Από παλιά μου άρεσαν τα old-school synths και κάποια από αυτά επιδίωξα να τα αποκτήσω στο πέρασμα των ετών. Και τότε βυθίζομαι στο ηχογραφηματικό «χάος» των πρώτων εντυπώσεων.

Athenscallig.gr: Και που σε οδηγεί αυτό;

DreaMachinery: Αν το «έχω», το πράγμα με οδηγεί μόνο του -και πριν το καταλάβω, περνάνε ώρες, μέρες, ακόμα και μήνες στο στούντιο. Αν όμως δεν «κάτσει» ή αποδειχθεί πλάνη του μυαλού μου η όλη απόπειρα, δεν το παιδεύω άλλο. Τα κλείνω όλα και πηγαίνω για καφέ! Βέβαια, κάποιες ιδέες, αν έχουν μια αχτίδα ελπίδας, τις κρατάω για κάθε ενδεχόμενο συνέχειας.
Η έμπνευση αποτελεί για μένα κάτι που λειτουργεί με έναν ακατανόητο, μαγικό και ακαθόριστο τρόπο. Είναι σαν να λαμβάνω μια συμπαντική εντολή από ανώτερα επίπεδα, η οποία με ωθεί να καθίσω σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, της εβδομάδας ή του μήνα (όχι συγκεκριμένα) και να ξεκινήσω τη γέννηση μιας ιδέας, χωρίς καθορισμένο πλάνο όσον αφορά τον τρόπο, την ώρα και τη στιγμή.

Athenscallig.gr: Κρίνοντας από το συγκεκριμένο άλμπουμ, ο ακροατής θα μπορούσε να αναγνωρίσει έντονα πολλά από τα στοιχεία που είχε το ηχητικό στίγμα της δεκαετίας΄80. Θα είχε άδικο; Γιατί κινούνται σε αυτή τη δεκαετία οι πενταγραμμικές σου αναζητήσεις;
DreaMachinery: Λοιπόν, ΝΑΙ! Αυτή η δεκαετία είναι η βάση μου.
Σε αυτήν γαλουχήθηκα, μεγάλωσα, ανέπνεα—και αναπνέω ακόμα.
Είναι σαν μια μόνιμη φιάλη οξυγόνου που δεν τελειώνει ποτέ.
Μια δεξαμενή ολυμπιακών διαστάσεων-και βάλε!
Την κατάπια ολόκληρη εκείνη την εποχή και τη λάτρεψα.
Δεν ήμουν ούτε πολύ μεγάλος ούτε πολύ μικρός. Είχα την ευτυχία να είμαι έφηβος τότε, και όλα μέσα της λειτουργούσαν με έναν τρόπο που είχε ως πυρήνα τη μουσική-μια ατέρμονη 80τίλα.
Εκείνη η εποχή ήταν ένα μοναδικό κράμα μιας ακατάπαυστης μουσικής έμπνευσης.
Ήταν η επανάσταση των συνθεσάιζερ και του νεορομαντισμού, η απόλυτη ποπ, το ροκ -έστω,ναι αυτό το πιο καλογυαλισμένο των ‘80s- αλλά και το μέταλ, η darkίλα, το new wave, το electro, η Italo disco, παλαβή και ξέφρενη.
Και φυσικά, το σκυλάδικο (όχι για μένα, για έναν φίλο το λέω…) που το έπαιρνες θέλοντας και μη, με δόσεις, ο Θεοδόσης… Όλα είχαν μια γοητεία.

Athenscallig.gr: Δεκαετία του ΄80 λοιπόν… Ποιους καλλιτέχνες επιλέγεις να ακούσεις;
DreaMachinery: Κατ’ ουσίαν, αγαπώ την Pop-Rock και τους Pop-Rock καλλιτέχνες, αλλά και όλο αυτό το πακέτο Pop Culture, κυρίως της δεκαετίας του ’80! Εννοείται πως ακούω και κάποια παλαιότερα, αλλά και πολλά σύγχρονα που μου γαργαλάνε γλυκά το αυτί, διότι, αλίμονο, αν δεν έκανα και updates πάνω στη μουσική και έμενα μόνο στα παλιά!
Συνήθως, όμως, στο πικάπ μου βρίσκεται, κατά την ακροατική μου χαλάρωση, ένας τέτοιος δίσκος πάνω στο πλατό.
Από Yazoo, Alison Moyet, Duran Duran, A-ha, George Michael, Culture Club, Thompson Twins, Alphaville μέχρι Japan, Giorgio Moroder (συνήθως τα soundtracks που υπέγραφε), Nik Kershaw, Howard Jones, Phil Collins, Cars, Prince και Billy Idol (η αφίσα του είναι ακόμη όπως και τότε στο τωρινό μου home studio σε πρώτη θέαση), αλλά και italo καταστάσεις όπως Savage, Gazebo κ.ά.
Από πιο ορχηστρικούς ήχους, εννοείται ο Jean Michel Jarre και ο τεράστιος Βαγγέλης Παπαθανασίου. Για τον τελευταίο, μου είχε αρέσει και το σχήμα που είχαν φτιάξει στα ’70s, αυτό των Aphrodite’s Child, και ειδικά το άλμπουμ 666, το οποίο αποτελεί ένα έπος!

Athenscallig.gr: Διεθνής Μουσική Σκηνή λοιπόν και στις προτιμήσεις σου. θα έλεγα ότι ”όλα τα έχει ο μπαξές”… Τι άλλο?

DreaMachinery: Ειδική μνεία θα κάνω και σε μια τεράστια φωνή που έβγαλε αυτή η χώρα και ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αυτή του Ντέμη Ρούσσου!
Στο ελληνικό τοπίο ξεχωρίζω επίσης και ακούω τα soundtracks του Γ. Χατζηνάσιου, κάποια του Γιάννη Σπανού, αλλά και την ’80s ποπ πλευρά του Κώστα Τουρνά.
Πιο ειδικότερα, τώρα, σαν Έλληνας τζαζίστα-συνθέτης, αγαπώ τον Τάκη Μπαρμπέρη, αλλά και τον οργανίστα-πιανίστα Γιώργο Κοντραφούρη!

Athenscallig.gr: Και γιά να συμπληρώσουμε το παζλ…από τα πιό σύγχρονα?

DreaMachinery:Από πιο σύγχρονα, οι AiR, Groove Armada και, πιο πρόσφατα, κάποια της τελευταίας περίπου δεκαετίας μου έκαναν εντύπωση: Jessie Ware (φωνάρα!), Nabihah Iqbal, Jef Barbara, Dragger, Holly Walker, Allie X. Πολλά απ’ αυτά έχουν 80s επιρροές, επίσης!

Athenscallig.gr: Πάμε τώρα για λίγο στο παρελθόν, επιβιβάζεσαι λοιπόν στη μηχανή του χρόνου και συναντάς τον εαυτό σου σε κάποιο δισκάδικο. Μπαίνεις μέσα… και αγοράζεις το πρώτο σου album… Θυμάσαι πιο ήταν;
DreaMachinery: Θυμάμαι πολλές από τις αγορές μου σε βινύλια και μάλιστα με λεπτομέρειες του τύπου…πότε, που, από ποιον ή με ποιους ήμουν παρέα στην αγορά τους…
Ακούγεται λίγο τρομακτικό αυτό, αλλά έχω αυτή την ιδιαιτερότητα να θυμάμαι πολλές στιγμές γενικώς και κυρίως καλές από τα παλιά…
Τρεις δίσκους αγόρασα ως πρώτους…και αυτό γιατί;…
Διότι όταν απέκτησα το πρώτο μου στερεοφωνικό (με πολύ αγάπη το λέω ακόμη και τώρα, και με την ίδια συναισθηματική ένταση να τρέχει ακόμη μέσα μου), οι τριγύρω κοντινοί συγγενείς μου έδωσαν χρήματα στο άκουσμα της απόκτησής του, για να πάρω έναν δίσκο,με ρητή εντολή του τύπου…
«Να μαζέψεις για να πάρεις έναν δίσκο!»
Ε, και αυτό έκανα. Τα μέτρησα στο τέλος και το σύνολο έβγαινε για αγορά τριών δίσκων!
Ήμουν πραγματικά πολύ μικρός σε ηλικία και συνήθως καλούσαν τη μητέρα μου στο σπίτι ή όποιον έβρισκαν για να ρωτήσουν μάλιστα αν μπορούν να μου το πουλήσουν…
Ο δίσκος των Yazoo «Upstairs at Eric’s» (Δεκ. 1982) θυμάμαι την απόκτησή του από ένα μικρό δισκάδικο της γειτονιάς μου, τρέχοντας να τον βρω.

Athenscallig.gr:Περιγραφή σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ αγαπητέ Κωνσταντίνε …
Παρακαλώ συνεχίστε…

DreaMachinery: Ξέρετε, τότε, ως γνωστόν και με βάση το ότι δεν υπήρχαν ίντερνετ και ψηφιακά καταστήματα, ήταν σε φάση «εμπρός, καλά μου ποδαράκια!»
Οπότε αγόραζες από όπου έβρισκες τον τίτλο που σ’ ενδιέφερε και τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε αυτό το «άσε, τον έχουν κι άλλοι, κάτσε να κοιτάξω κι αλλού» – αυτό δεν έπαιζε συνήθως. Εάν το ήθελες πολύ, ήταν σε φάση «το βρήκα, το πήρα». Αλλιώς, εάν το άφηνες για πιο μετά, π.χ. μια μέρα ή δύο, «γεια σας»… Έπαιζες με πιθανότητες και την τύχη σου να μην το βρεις…
Καπάκι, είχα βρει και πήρα, ως μεθυσμένος πλέον στην δίνη της ακροατικής λαγνείας, αυτό του Barry White «Let the Music Play», αλλά και το άλμπουμ του Umberto Tozzi «Tu».

Athenscallig.gr: Συνεχίζοντας το ταξίδι στο χθες, θυμάσαι τον πρώτο δάσκαλό σου, στη μουσική;
DreaMachinery: Ναι, φυσικά, ξεχνιούνται;
Τώρα, αν εννοείτε στο σχολείο, ήταν μια πολύ καλή κοπέλα, τόσο στην ψυχή όσο και στο μυαλό, αλλά και σαν δασκάλα μουσικής. Ήταν πρωτοδιοριζόμενη, πολύ μικρούλα τότε, αλλά πανύψηλη, η κυρία Ελένη Μπεκιαρίδου…
Άλλες εποχές, πολύ ακατέργαστες, όσον αφορά την τότε δημόσια εκπαίδευση –πολύ χάλια τα πράγματα.
Ξεχωρίζαμε σαν τα απολωλότα πρόβατα,όσοι από εμάς θέλαμε , οι απειροελάχιστοι δηλαδή, να παρακολουθήσουμε το μάθημά της!
Δυστυχώς, πολλά παιδιά ήταν του στιλ «θα τα κάνουμε μαντάρα στην ώρα της», η κλασική μη παιδεία πάνω στο πολυπονεμένο ζήτημα των ειδικοτήτων και κυρίως των μουσικών τεχνών.
Διότι μόνο μουσική είχαμε ως μάθημα ειδικότητας στο σχολείο μας.
Τότε το έβλεπαν ως μια ώρα αμπαλαέοοο ξεφάντωμα… Ντρεπόμουν για τους συμμαθητές μου, αλλά δεν υπήρχε η παιδεία του τι σημαίνει μάθημα μουσικής. Ακόμη και τώρα, θεωρώ ότι δεν υπάρχει η προσέγγιση αυτή του πώς να στέκομαι και πώς να συμπεριφέρομαι μέσα στον σχολικό χώρο. Ξεκινάει αυστηρώς και μαθαίνεται πρωτίστως από το σπίτι. Και το κλείνω εδώ!

Athenscallig.gr: Και αργότερα, συνέχεια με τι;

DreaMachinery: Συνέχεια στο ωδείο,που πήγα για σπουδές πιάνου, εκεί είχα έναν σούπερ δάσκαλο, εντελώς στην κοσμάρα του, διάνοια σε πολλά επίπεδα!
Είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας μουσικοσχιζοφρενούς τυπάρας, μια πολυπολιτισμική θα έλεγα προσωπικότητα.
Ήταν ο καρα-σπουδαγμένος πολυοργανίστας, Στέλιος Κοψαχείλης, που είχε όνειρο να φτιάξει ένα μουσικό μουσείο! Πού; Στην Ελλάδα του 1980! Ο άνθρωπος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από σπουδές χρόνων στη Βιέννη. Και είχε σοκαριστεί με την ανώμαλη προσγείωση στην στυγνή ελληνική πραγματικότητα! Αφήστε, έχω κι άλλες πολλές εκατοντάδες ιστορίες. Άλλη φορά η συνέχεια…

Athenscallig.gr: Και στο σπίτι τι γίνεται; Υπάρχουν αντιδράσεις για να σπουδάσει το παιδί γιατρός, δικηγόρος, οικονομολόγος ή δεν ξέρω τι άλλο;
DreaMachinery: Ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε τίποτα από’ αυτά.
Το είχαν δει το έργο από τα 8 έως τα 10, όταν μια μέρα, σε μια μετακόμιση από τις πολλές που κάναμε με τους γονείς μου, τους είπα…
«Πριν φύγετε για ψώνια, συνδέστε μου το στερεοφωνικό για να ακούω μουσική!»
Οι άνθρωποι βιάζονταν και ο πατέρας μου το ξέχασε. Έφυγαν χωρίς να ακούσουν, από κεκτημένη ταχύτητα, την παράκλησή μου. Όταν γύρισαν, τα είχα συνδέσει όλα μόνος μου και άκουγα μουσική, που ήταν ο απώτερος σκοπός σ’ αυτό το τελευταίο!
Αργότερα, σπούδασα κάτι που ήταν πολύ προχώ για εκείνη την εποχή: Ηχοληψία, μουσική τεχνολογία και παραγωγή.
Με τις ηχητικές κονσόλες, τα εφέ, τα κουμπάκια και τα πολυπληθή VU meter να καταγράφουν οπτικά ενδείξεις, φάνταζε στο μυαλό τους ότι προετοιμάζομαι για κάτι σαν αστροναύτης…

Athenscallig.gr: Επιστροφή στο σήμερα, σε μια εποχή που πιστεύω, τουλάχιστον για την Ελλάδα η μουσική περνάει διάφορα «ζόρια» εκτός από τις ορισμένες εξαιρέσεις, με τις καλλίγραμμες θηλυκές παρουσίες και τα αποκαλυπτικα ντυσίματα, τα γοητευτικά αγόρια και από φωνή και τραγούδια… άστα!
Το απέραντο χάος, που όμως προβάλλεται και σερβίρεται στο κοινό και εκείνο «τσιμπάει».
Πως το λοιπόν βλέπεις τα μουσικά πράγματα και θαύματα στην Ελλάδα;

DreaMachinery: Πώς να τα δω… Στο σύνολό τους είναι «όπου φυσάει ο άνεμος πάω».
Αλλά μέχρι εκεί, και όχι με τη λαμπερή, άκρως «ευρηματική» συνέχεια του υπέροχου στίχου του Κώστα Τουρνά που λέει «είμαι καλάμι, δεν γέρνω, δεν σπάω…».
Όλα τα είδη σε έναν ντορβά (ας μην είμαι κι απόλυτος).
Τι να πιάσεις; Ήχο; Μουσική; Σαν να ακούω το ίδιο τραγούδι εκατόν πενήντα φορές αλλά από διαφορετικά πρόσωπα.
Ακόμη και ο τραγουδιστικός τρόπος είναι ίδιος, τα πατήματα ίδια… Δηλαδή, τα λαϊκά και οι λαϊκοί, όλοι ένα τέμπο, όλοι ίδιες ενορχηστρώσεις, όλοι έτσι μπουμαριστοί, μην χάσουμε τον πελάτη και δεν του αφυπνίσουμε στο έπακρο τον καρδιακό χτύπο.
Εν ολίγοις, κάντο όπως ο Μπέκαμ, αλλά επειδή είμαστε και πολύ του κόπι-πέιστ, εεε… προσπαθήστε κι αν δεν μας βγει, οκ, ποιος θα το καταλάβει;

Athenscallig.gr: Κάτι διαφορετικό έχει;

DreaMachinery: Να έχει όμως κάποια παιδιά, και στο Αγγλόφωνο και στο Ελληνόφωνο, γιατί στην Ελλάδα ζούμε και αναπνέουμε, που το παλεύουν και κάνουν πράγματα. Προσπαθούμε τουλάχιστον για κάτι διαφορετικό από τον μουσικό συρφετό τύπου «όλα ίδια, όλοι ίδιοι».
Και έξω, επίσης, επικρατεί μια ίδια φάση. Η Taylor Swift, για παράδειγμα, ξεκίνησε από την country, αλλά το γύρισε στο εύπεπτο disco, λαϊκό, pop με τις καλογυαλισμένες παραγωγές χιλιάδων ευρώ και ακόμη πιο χιλιάδες ευρώ σε παραγωγή βίντεο, γιατί όλα είναι εικόνα στην εποχή μας και μόνον αυτό. Εννοώ, στο δια ταύτα, ποιος θυμάται και τι από τα τραγούδια της στο τέλος; Who knows?

Athenscallig.gr: Το «Superb»… από το album είναι ένα ωραίο και πιασάρικο κομμάτι, αρέσει στο λαό και συνδυάζει τα πάντα και φυσικά η Ιόλη Πενταρά, πολύ καλή ερμηνεία! Θα θέλαμε να μάθουμε κάποια πράγματα για τη δημιουργία του.
DreaMachinery: Το κομμάτι ουσιαστικά υπήρξε, επί της ουσίας, η αφετηρία όλων.
Άνοιξε τον χορό μιας σειράς εμπνεύσεων, δείχνοντας ότι υπάρχει φως στο τούνελ ενός επερχόμενου δίσκου. Είχα αναλάβει να κάνω ένα ρεμίξ για ένα κομμάτι, αλλά πάντα με την έννοια «δοκιμάζω και βλέπουμε», γιατί γενικά δεν είμαι fan του είδους.
Θεωρώ ότι απλά φλερτάρεις παίζοντας με τις ιδέες του άλλου, και όχι ότι δημιουργείς κάτι εσύ ο ίδιος από την αρχή. Εκτός βέβαια κι εκτός αν του αλλάξεις τα φώτα, όπως και έγινε τελικά με το εν λόγω ρεμίξ όπου κάποια στιγμή είπα «οκ, αυτό που κάνω εδώ δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το τραγούδι που μου έδωσαν να ρεμιξάρω». Ζήτησα συγνώμη που δεν θα το προχωρήσω και είπα «ωραία, τώρα ας το πάρουμε από την αρχή, να φτιάξω κάτι δικό μου», γιατί έβλεπα ότι είχα αρκετές ιδέες στο μυαλό μου. Μου έβγαιναν πάνω στο παίξιμο και στο κλαβιέ!

Βρήκα μια σειρά συγχορδιών και, χωρίς την παραμικρή σκέψη, μου ήρθε να παίξω, στήνοντας άμεσα και ως μάννα εξ ουρανού τη μπασογραμμή που θεωρώ ότι χαρακτηρίζει απόλυτα το κομμάτι, παρέα με τη συγχορδική σειρά και ένα πολύ χαρακτηριστικό σημείο των strings, όπου παίζουν γλυκούλικα θεματάκια!

Πάνω στην εν θερμώ φάση (στην βράση κολλάει το σίδερο, που λένε), προσκάλεσα, για ακόμη μια φορά τον αγαπημένο μου Nomik και του είπα: «Φτιάχνω τσίκι-τσίκι πραγματάκια, πίνουμε καφέ για να τα πούμε»; Του έδωσα υλικό σε CD με τις πρώτες ιδέες (old school guys, γαρ…), υπό την έννοια να δουλέψει στίχους, εφόσον το ενέκρινε και του άρεσε.
Στη διαδρομή για την επιστροφή του στο σπίτι, άκουσε τα δείγματα με το ηχητικό υλικό. Παρότι ήταν πρόχειρα στημένα μου απάντησε ότι του έβγαζαν κάτι πολύ θετικό ως πρώτη ακουστική γεύση… «Άσε με να δοκιμάσω, αλλά σκέφτομαι να βάλουμε γυναικεία φωνή». Εκεί έσκασε η ιδέα της Ιόλης, που δεν τη γνώριζα προσωπικά, αλλά όταν άκουσα τη φωνή της, είπα «Ωωω… ναι! Έχει κάτι που κολλάει πολύ και έχει μια ιδιαίτερη χροιά, έντονα αρωματισμένη με soul-ιστικά χτυπήματα που με εξυψώνουν ακόμα περισσότερο…». Άκουσε, δέχτηκε, δούλεψε και δουλέψαμε και οι τρεις μας πάνω σ’ αυτό, με πολύ διάθεση και χαρακτηριστική όρεξη. Θα έλεγα ότι δουλέψαμε ως «παρεάκι» με την καλή και απόλυτα δημιουργική έννοια, χωρίς ίχνος πίεσης από κανέναν μας.

Athenscallig.gr: Ως επίλογο στη συνάντηση μας έχω να πω το εξής…
«Πολύ εξώφυλλο το album… φίλε μου!»… Πώς και κατέληξες σε αυτό;

DreaMachinery: Υπήρχε από παλιά το σλόγκαν «αν έχει ωραίο εξώφυλλο, τότε είναι καλός και ο δίσκος»!
Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα για το «Love Systemic» είναι ότι, με το ίδιο μεράκι, δώσαμε βάση για να δημιουργηθεί το συνολικό αποτέλεσμα.
Το concept για το εξώφυλλο ήταν εξ’ αρχής στο μυαλό μου.
Στην αρχή φωτογραφίσαμε το μοντέλο(σσσ…θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του πίσω απλά από ένα καλλιτεχνικό προσωνύμιο)να κρατά έναν programmer σε μια υπέροχη πόζα, την οποία τράβηξε ο φωτογράφος Βασίλειος Σιάγκος.

Athenscallig.gr:…Θα θέλαμε το όνομα του μοντέλου … αλλά δεν πειράζει ας παραμείνει ανώνυμο… παρακαλώ συνεχείστε…

DreaMachinery: Εκεί πάνω σκέφτηκα να δημιουργήσουμε, μαζί με την υπέροχη γραφίστρια Σοφία Δηλαβεράκη, ένα ολοκληρωμένο θεματικό σχέδιο!
Ο programmer, αν κάποιος εμβαθύνει και «ζουμάρει» πάνω στο εξώφυλλο, θα παρατηρήσει ότι δεν είναι απλώς ένα μηχανικό άψυχο κουτί το οποίο κρατά μια κοπέλα σε όμορφα στημένη πόζα.
Έχει ένα κρυμένο μυστικό, όλες οι παράμετροι είναι αξίες…
Faith, Devotion, Influence, Empathy, Ego, True, Lies, Altruism, Release…
Τα κουμπάκια ελέγχουν παραμετρικά και με μικρομετρήσεις, όλες αυτές τις ρυθμίσεις.
Το αποτέλεσμα, η ενέργεια αυτή καταλήγει μέσω καλωδίωσης στο οπισθόφυλλο, σε μία σφαίρα -η οποία συμβολίζει τον ανθρώπινο νου , που διαχειρίζεται όλες αυτές τις πληροφορίες.
Συνοψίζοντας, αυτό που αποκαλούμε «αγάπη», είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στη ζωή μας, αλλά και τόσο αμφιλεγόμενο, ρευστό, ευαίσθητο και πολλές φορές ανεπανόρθωτα πληγωτικό ή λυτρωτικό.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back