Μπάμπης: Ο Μεγαλύτερος Eurofan – Από Heavy Metal σε Eurovision Θρύλο

Από τα mosh pits στη σκηνή της Eurovision: Η μεταστροφή μου ξεκίνησε με τον Ρακιτζή
Κάποτε headbanger. Σήμερα Eurofan. Όχι απλά Eurofan. Ο μεγαλύτερος. Από τότε που είδα τον Μιχάλη Ρακιτζή να ανεβαίνει στη σκηνή με τις ρομποτικές του φιγούρες και να φωνάζει “S.A.G.A.P.O.”, κάτι άλλαξε μέσα μου. Το 2002 ήμουν ακόμα κολλημένος με τους Slayer και τους Sepultura. Δεν είχα ιδέα τι είναι η Eurovision – νόμιζα ήταν κάτι σαν τηλεπαιχνίδι μόδας με τραγούδια. Μέχρι που… συνέβη η αποκάλυψη.

Ρίγα, Eurovision 2003 – Το πρώτο μου “προσκύνημα”
Ήταν η πρώτη χρονιά που πήγα live. Μόνος, με τσαντάκι μέσης και μπλούζα των Megadeth (που έλεγε πίσω: “Peace Sells But I’m Watching Eurovision”). Η Ρίγα ήταν παγωμένη, αλλά μέσα στο Skonto Hall καιγόταν το σύμπαν. Θυμάμαι τους Τούρκους να κουνούν σημαίες, τους Σουηδούς να μοιράζουν γκλίτερ και εμένα να προσπαθώ να φωνάξω “Greece 12 points!” χωρίς να με πετάξουν έξω.
Τότε ήταν που κατάλαβα: η Eurovision δεν είναι απλώς διαγωνισμός τραγουδιού – είναι φυλή. Είναι θρησκεία. Είναι φάση. Και εγώ είχα μπει για τα καλά.

Κίεβο 2005 – Το μυστικό πάρτι της Helena
Δεν θα στο πει κανείς, αλλά εκείνο το βράδυ στο Κίεβο, μετά τη νίκη της Παπαρίζου, έγινε ένα υπόγειο πάρτι σε μια αποθήκη, με παλιό σοβιετικό φωτισμό, καπνούς και έναν DJ που έπαιζε non-stop “My Number One” σε trance remix. Μπήκα με ψεύτικη κονκάρδα “press”, κι όταν με ρώτησαν από πού είμαι, είπα “GREEK TV”. Κανείς δεν κατάλαβε.
Η Έλενα μπήκε λίγο πριν τις 3, μας κοίταξε, σήκωσε το τρόπαιο και είπε μόνο: “This is for Greece”. Την είδα, ρίγησα. Έπαθα κάτι. Και τότε άλλαξα το ringtone μου από Iron Maiden σε “My Number One”. Μόνιμα.

Αθήνα 2006 – Η χρονιά της ζωής μου
Ήταν στην πατρίδα. Στο ΟΑΚΑ. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από φωνές, σημαίες, κόσμο από όλη την Ευρώπη να τρώει σουβλάκια και να χορεύει Lordi. Ναι, οι φινλανδοί δαίμονες με τις στολές και τα σπαθιά. Ποιος να το έλεγε ότι μετά το “S.A.G.A.P.O.” θα υποστήριζα… Lordi!
Έκατσα μπροστά-μπροστά και φώναζα “Hard Rock Hallelujah”. Εκεί κατάλαβα ότι είμαι στο σπίτι μου.

Στοκχόλμη 2016 – Η selfie με τον Sergey
Προσπάθησα να μπω στο green room, απέτυχα. Αλλά στον δρόμο για το ξενοδοχείο, πέτυχα τον Sergey Lazarev σε ένα σούπερ μάρκετ. Κρατούσε μια σακούλα με Red Bull και μπανάνες. Του ζήτησα selfie, είπε “of course, man!” και μου έκανε wink. Το έκανα φόντο στο κινητό μου για 3 χρόνια. Τόσο απλά.

Τορίνο 2022 – Οι Måneskin έγιναν θρύλος, αλλά εγώ είχα αποστολή: Να βρω την Αμάντα
Το Τορίνο ήταν πιο glam απ’ ό,τι περίμενα. Παντού γύρω μου ιταλικό στυλ, prosecco και φωνές που έλεγαν “Brividi!”. Κι εγώ, με ένα παλιό μπλουζάκι των Måneskin που είχα πάρει από eBay (λίγο σκισμένο στη μασχάλη), μπήκα στο press center έτοιμος για μάχη.
Είχα βάλει στόχο: να γνωρίσω την Αμάντα Γεωργιάδη. Από τη μέρα που ανακοινώθηκε το “Die Together”, είχα γράψει στο ημερολόγιό μου: “Μενέλαος + Αμάντα = στιγμές”.
Την πέτυχα στην πρόβα τύπου. Με είδε με ελληνική σημαία και με ρώτησε “Έλληνας;” και εγώ απάντησα “Ο πιο Έλληνας!”. Γέλασε. Της έδωσα μια κάρτα που έγραφε “Μ., Eurovision fan since 1983 – σου εύχομαι να σπάσεις καρδιές και όχι φωνητικές χορδές!”. Χαμογέλασε, είπε “Thank you”, και αυτό ήταν αρκετό για μένα. Στον τελικό, όταν τραγουδούσε, ένιωσα σαν να μου το αφιερώνει.
Και κάπου εκεί, έξω από την αρένα, πέτυχα τους Måneskin. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε – είχα πιει πολύ Aperol – αλλά ένας τύπος με μπότες και κόκκινη δαντέλα μου είπε: “Rock never dies, but Eurovision is immortal”.
Έτσι έκλεισε εκείνη η χρονιά.

Μάλμε 2024 – Η επιστροφή στη Σουηδία και το προσωπικό μου standing ovation
Ήξερα πως το Μάλμε θα είναι ιστορικό. Το ένιωθα. Γιατί είχα αγοράσει εισιτήριο 1ης σειράς με δόσεις από τον Νοέμβριο. Έβαλα ξανά το μπλουζάκι του Ρακιτζή (το οποίο έχει πλέον υπογραφεί από fan club της Τσεχίας) και μπήκα στην αρένα σαν στρατηγός.

Η Σουηδία τίμησε τα 50 χρόνια από τη νίκη των ABBA με κάθε πιθανό τρόπο. Εγώ έκλαιγα από τη χαρά μου όταν μπήκε ο hologram Benny να κάνει πρόβα και φώναξα “Βάλτε και τον Μπίγαλη!”
Η Κάλι Όυσσον από την Ισλανδία ήρθε στο fan café με τη στολή της και μου είπε ότι έχει ελληνική γιαγιά από τη Σύρο. Της είπα “σου αξίζει 12άρι μόνο γι’ αυτό”. Έχασε. Αλλά στις καρδιές μας ήταν πρώτη.
Η Ελλάδα εκείνη τη χρονιά έστειλε ένα ποπ κομμάτι με 90s ήχο, και συγκινήθηκα γιατί θύμιζε Σάκη του 2004. Φώναζα “SHAKE IT!” ενώ έπαιζε άλλο τραγούδι. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με έβγαλε έξω ένας Ολλανδός σεκιουριτάς, αλλά μετά από λίγο με ξανάβαλαν, γιατί μου είχαν δώσει wristband “LEGEND” (από τη συμμετοχή μου σε ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες φαν).